Ik heb een hartgrondige aversie tegen veranderingen. Als er alleen maar wordt geopperd dat we misschien moeten verhuizen trek ik mij in mijzelf terug, doe gewoon of ik niets hoor en wacht rustig tot het weer overwaait.
Zo heb ik heel wat dreigende veranderingen stilzwijgend getorpedeerd. Maar om het rumoer van kreunende muren, onder hun gewicht krakende planken en snerpende uit de muur komende schroeven die bezweken onder hun last, kon ik niet op. De daarbij meer dan redelijke pleidooien van Evy om meer ruimte lieten mij overstag gaan. Oké we gaan verhuizen, maar waarheen?
Onze verhuurder dacht mee en liet ons vol trots een leegkomend winkelpandje zien, vier deurtjes verderop. Ik ben nog nooit zo geschrokken en zei direct NEE. Dat was geen mooi winkelpandje... dat was een ruïne. NEE, NEE en nog eens NEE. Hoe gedecideerder kan ik nog NEE zeggen.
En toen begon het. Ja maar, het pand wordt door onze verhuurder helemaal opgeknapt, echt waar, het wordt heel mooi. Ik keek nog eens rond. Informeerde of onze verhuurder het pand ging slopen en er een nieuw pandje ging bouwen? Nee, dat niet, maar hij gaat het helemaal opknappen, je moet even door de puinhopen heen kijken.
Ik probeerde het en zag het echt niet. Maar als Evy het wel zag... mijn NEE, werd nee, werd misschien, werd oké, werd ja. En wat een geluk heb ik toch met Evy die door puinhopen heen kan kijken. Want zeg nu zelf.
Komt er uit deze chaos …
Of uit deze rotzooi……
Of uit dit “komt echt nooit meer goed “beeld...
Maar uit de puinhopen verrees …
Wordt vervolgd!
Groetjes,
Petra
Geen opmerkingen:
Een reactie posten