Ons pandje was klaar, we hadden zeeën van ruimte, Evy keek blij, wat willen we nog meer.
Ik wentelde in tevredenheid, zette iedere ochtend om 9.30 uur vol positieve gedachten Evy bij ons pandje af en reed fluitend naar mijn werk. Oh gelukzalige onwetendheid.
Rond 17.30 uur reed ik de omgekeerde volgorde, stapte goedgemutst naar binnen en vroeg hoe de dag was gegaan. En het antwoord was steevast dat alles leuk, spannend en geweldig was. Alles was uitgepakt en neergezet. En nog veel mooier, het hield maar niet op.
Bijna iedere dag kwamen de bezorgers van diverse bedrijven allemaal opwindende mooie spullen binnenbrengen. Ik pakte alles uit, zette het ergens neer en... hè mijn ruimte werd een beetje vol...
Kastjes erbij dan maar. Mijn liefde voor de Ikea stamt uit die periode. Handige kastjes die ik zo in elkaar kon zetten. En nog een kastje en nog maar een, blijmoedig schroefde ik de een na de ander in elkaar. Hè, mijn ruimte om kastjes neer te zetten is op... maar niet getreurd, opbergplekken genoeg, stellinkje in de gang, plankjes erbij in de keuken. Stapeltjes hier, stapeltjes daar, ik ben zeer vindingrijk en prees mijzelf uitbundig met mijn ruimtelijk inzicht.
Ik moest mijzelf wel prijzen want heel vreemd... Evy werd steeds stiller en leek wat minder ingenomen met mijn briljante opbergtactieken. Na haar aanvankelijke blijdschap als er weer een nieuwe doos binnen werd gebracht keek zij steeds bezorgder. Ik ben een opmerkzaam persoon, dus dat viel mij wel op. Wat was er aan de hand...
Wat toen volgde zal ik u besparen... een hartgrondige ruzie. De verwijten schoten mijn kant op. Ik stapelde maar en stapelde maar en had totaal geen oog dat alle spullen levensgevaarlijk opgestapeld lagen en dat niemand meer ergens langs kon. Volledig verbouwereerd vroeg ik hoe lang zij dit al zo ervaarde. Want al zeg ik het zelf, ik ben een zeer opmerkzaam persoon.
Wat toen volgde zal ik u zeker besparen... maar ik begreep dat drastische maatregelen gewenst waren. Het pand stond vol, tot aan de nok. Binnen 3 jaar was ons ruime pandje veel te klein. Dan gaan we toch gewoon verhuizen... ik zei het zeer optimistisch... ik was zeer optimistisch... gewoon een ander pandje, geen probleem toch... oh gelukzalige onwetendheid.
Wordt vervolgd
Groetjes,
Petra
Petra
Geen opmerkingen:
Een reactie posten