zaterdag 30 juli 2016

Made with Love...

Zo heel af en toe gebeurt het. Dan komt er een ietwat wanhopige dame met een ernstig kijkende meneer de winkel binnen. Ik herken ze altijd direct. Niet omdat ik ze ken, nee ik herken ze aan de grote plastic tas die ze bij zich hebben. Aan de verbaasde blik waarmee ze bij binnenkomst rondkijken. Aan de ietwat verlegen vraagstelling... kunt u ons helpen?

Nu wil ik altijd wel helpen, daar zijn wij natuurlijk ook voor, maar ik weet al voor de vraag wordt gesteld dat ik dat niet kan. Mijn technische kennis schiet hier namelijk schromelijk te kort.

En nu hoor ik u denken,  hallo,  je hebt Evy toch, die weet alles, roep die er dan even bij. Een zeer goede gedachte, die ik onmiddellijk uitvoer.  Eeeeef, kan je even helpen?

Ook Evy weet wat er gaat komen, niet omdat zij net als ik paranormale gedachten lees gaves heeft, nee, ook zij herkent onmiddellijk de grote tas, wanhopige blik en bezorgd kijkende meneer.

Wat kan ik voor u doen? De vraag is het startschot voor actie. De grote tas gaat open en er komt een prachtige quilt uit. Zo'n quilt waarvan je kan zien dat er met heel veel liefde aan gewerkt is. Schitterende blokken, intensief doorgequilt, subliem.


En met rafelige stukjes, loshangende patches en loslatende naadjes. En dan komt de vraag die wij al verwachten, kunt u dit repareren? We kijken naar de quilt en wachten even met antwoord geven. Uit ervaring weten wij dat de ernstig kijkende meneer ons nog iets gaat vertellen. En inderdaad, hij schraapt de keel en vertelt dat hij de quilt van zijn moeder heeft gekregen toen hij ging studeren en voor het eerst op kamers ging wonen .

Ik schat de mans leeftijd op midden 60. De quilt zou dus al zo'n 45 jaar oud zijn en blijkbaar een tijd heel intensief gebruikt.

45 jaar geleden kreeg hij hem. Hij was er blij mee, gebruikte de quilt waar hij voor bedoeld was, warm op zijn bed of bank en studeerde af. Maakte kennis met een meisje, kocht een huisje en de quilt verhuisde mee. Er kwamen kinderen. Ook die ontdekte de quilt, die inmiddels naar zolder was verhuisd want hij paste niet zo in het nieuwe interieur.

Er werden tenten mee gebouwd. Op warme dagen gebruikten de kinderen hem als picknickkleed in de tuin en er kwamen wat rafeltjes aan. De nieuw aangeschafte hond vond het ook wel een lekker dekentje, groef er af en toe eens met zijn pootjes in en er lieten wat patches los.


De kinderen gingen studeren en hun eigen leven leidden. Ze kregen van Oma allemaal een nieuwe quilt en de inmiddels sterk aangetaste quilt kreeg een rustplekje op zolder.

En toen gebeurde het onvermijdelijke, bij het leven horende maar intens verdrietige moment dat de moeder van meneer overleed.

En zoals dat gaat in het leven komen er na het eerste verdriet de mooie herinneringen. Het nostalgisch terugblikken. De warme gedachten aan de moeder die door haar quilt altijd een beetje bij hem was geweest, die eerste jaren van zijn studie, voor het eerst op eigen benen maar altijd warmte vindend bij de quilt... waar was die eigenlijk... de quilt.

Hij vond hem op zolder. Een beetje gehavend maar hem oh zo dierbaar. Hij wilde de quilt weer voelen, zien, zich eraan verwarmen. Zijn vrouw begreep hem. En stelde voor de quilt in zijn oude luister te herstellen. Maar hoe?

Wel, dan ga je naar iemand die er verstand van heeft dachten ze zo. U weet inmiddels ook de vraag van het stel?

Juist, de meneer vroeg hoopvol, kunt u hem maken? Maar hoezeer wij deze wens ook begrijpen, ons antwoord is altijd nee. Wij zijn geen restaurateurs. Maar we hebben wel tips.

Breng de quilt naar de stomerij zodat alle hondenhaartjes er af gaan en hij weer fris ruikt.

Peuter de bies van de quilt af en zet er een nieuwe op.

Koop wat bijpassende lapjes, het liefst effen, of tone-on tone, stofjes, die blenden meestal het best met stofjes van 45 jaar geleden en appliqueer deze over de gehavende lapjes en losse naadjes heen.

Naai een label op de achterkant van de quilt... made by oma in 1970

Neem de quilt weer in gebruik, laat de kleinkinderen er weer tenten mee bouwen en er op picknicken in de tuin.

De meneer keek opgelucht, de mevrouw was helemaal happy en ik....

Ik zag in gedachten onze achterkleindochter, 45 jaar later,  gebogen over dezelfde quilt bovenstaande tips geven aan een bezorgd kijkende achterkleinzoon van de meneer.
Een mens mag dromen toch?



Een quilt, een geschenk voor generaties na u. Niet om weg te leggen in zuurvrij papier maar om te gebruiken. Daarvoor is hij met liefde gemaakt.

Groetjes,
Petra

9 opmerkingen:

  1. Weer prachtig be- en geschreven!!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Heerlijk om zo'n verhaal te lezen ,gelukkig zijn er nog mensen die een quilt waarderen.

    Gr Anette

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Piep wat een mooi verhaal, heerlijk bij mijn zondagachtend koffietje
    Knuf

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Wat een mooi verhaal, ik hoop dat het ooit met mijn quilts ook zo gaat.
    Quiltgroetjes Leontien

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Mooi verteld! Ik hoop dat mijn weggegeven quilts ook zo'n mooi verhaal meekrijgen. Groetjes van Joke

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Mooi verteld! Ik hoop dat mijn weggegeven quilts ook zo'n mooi verhaal meekrijgen. Groetjes van Joke

    BeantwoordenVerwijderen

        Lieve mensen, We gaan het weer een keer doen... onze beroemde gra...