Toen wij maar net met het QuiltersPalet waren gestart brak er soms een opstandje uit. Nee, nee, nee, niet door mij. Ik was, en ben, volkomen tevreden met de gang van zaken. Geen haartje op mijn hoofd die eraan denkt de vredige rust te verstoren. Integendeel zelfs, ik ben de vredestichter.
Wie er dan wel debet was aan de opstandjes? In ieder geval zeker niet al onze bezoeksters. Absoluut niet, nee die zouden er zelfs niet aan moeten denken.
Evy dan? Natuurlijk niet, die werpt af en toe een meewarige blik naar mij maar een opstand, nee, driewerf nee, ze zou niet eens weten hoe dat moet.
Ik zal het uitleggen, ons winkeltje is nogal multi cultureel samengesteld. En dat gaf soms wat spanningen. Ik heb hele intensieve gesprekken gevoerd om de sfeer goed te houden, regelde interventies en wanneer het echt nodig was hield ik zelfs 1 op 1 gesprekken. Ik moest dat in het allergrootste geheim doen, er mocht niets van uitlekken. Evy heeft mij daar heel nadrukkelijk voor gewaarschuwd.
"Peet, hou je gesprekken geheim, anders komt er een busje met heren in witte pakken en die nemen je mee." Ik schrok daar natuurlijk heel erg van.
Dus even onder ons, niet verder vertellen want ik hou niet zo van die mannen met witte jasjes, maar mijn gesprekken voerde ik met de stofjes. De opstandjes die ik moest bezweren gingen tussen de Japanners en de Batikken. Tussen de kerststoffen en de halloweentjes. Tussen de Fransen en de Amerikanen.
En geloof mij, het was niet eenvoudig. Vooral de reproducties waren nogal verdeeld. Zij vormden samen een nipte meerderheid. Maar ja, de Franse reproducties waren nogal superieur tegenover de Amerikanen. Wij zijn uit 1820, jullie uit 1840...
Ik besloot in te grijpen met een geschiedenislesje. Jullie zijn baby's in de quiltstofhistory, jullie allemaal. De eerste quilts komen van de Romeinen... toen bestonden jullie niet eens.
Beschaamd boog de Petit Odille haar hoofd, en ook de Battle Hymne deed er het zwijgen toe... opstandje in de kiem gesmoord.
Maar het was een Pyrrusoverwinning. Nog geen dag later begonnen de reproductiestofjes opnieuw, nu gezusterlijk samen, de Amerikanen en de Fransen. Ze maakten nare opmerkingen tegen de Japans geweven stofjes.
Jullie mogen lekker niet mee doen met de stoffenclub. Nananana.
Opnieuw besloot ik tot een interventie.
Zijn jullie helemaal belatafeld, waarom doen jullie zo onaardig tegen die prachtige Japanse stoffen? Realiseren jullie je wel dat er te weinig van deze super mooie stofjes per jaar worden uitgebracht. Te weinig om een maandelijkse stoffenclub mee te starten. Heel exclusief dus... De Japanners groeiden in hun kasten, ze waren niet meer deemoedig, ze hoorden er juist helemaal bij. Weer was mijn missie geslaagd, eenheid binnen de collectie. Maar ik was er nog niet.
De reproductiestofjes en de Japans geweven stofjes waren nu wel de beste vriendjes maar ik zag nog steeds de argwanende stofblikdeeltjes richting de batikhoek gaan. Wat was er loos. Wat mankeerde er aan de batikstofjes?
Ik belegde een vergadering. Ieder genre stuurde een afgevaardigde. Ik opende de vergadering en een kakofonie van geluiden kwam op mij af.
Orde, orde orde!
Wat is er loos, waarom kunnen jullie nu niet gewoon gezellig met elkaar in ons winkeltje vertoeven? Een oorverdovende stilte was het gevolg. Waarom niet, ugh, waarom niet, waarom eigenlijk niet. Omdat het altijd zo was. Omdat het zo hoort. Omdat ...
Ik besloot de vergadering te verlaten, tegen zoveel "omdats" kon ik niet op. Het was al na vijven. Ik deed de lichten uit, zoek het maar uit allemaal. Stelletje nitwits.
S'nachts kon ik de slaap niet vatten, weglopen is niet mijn gewoonte en ik maakte mij ernstige zorgen over de verdere gang van zaken. Ik lag te woelen en te draaien. Evy werd er wakker van en ik deelde mijn zorgen met haar. Ze geeuwde een beetje, keek mij meewarig aan en mompelde; "voeg ze samen in een quilt, dan zijn ze allemaal gelijk".
Ik kwam vrolijk de volgende dag binnen. ik had een kant en klare oplossing in de hand... en toen... een vredig geroezemoes bereikten mijn oortjes.
De batikken begroeten mij joviaal, gevolgd door de repro en de Japanners. Ook de haloweentjes en de kerststofjes waren in een uitstekende mood. Zelfs de kinderstofjes en de moderne kleurtjesstoffen straalden mij tegemoet. Ik moest gaan zitten, de warmte overweldigde mij.
Wat is er gebeurd ? Het antwoord kwam uit alle hoeken.
Omdat omdat omdat... wat een onzin, dat omdat. We zijn allemaal hetzelfde. Quiltstofjes van prima kwaliteit en speciaal door jullie uitgezocht. Zo was het, zo is het, en zo zal het zijn.
Opgelucht keek ik rond, allemaal tevreden stofjes keken mij aan. Ik was gelukkig. Ondanks, of misschien wel dank zij, alle verschillen was er eenheid. Hoeveel mooiers kan je wensen?
Met een gerust hart wist ik dat we nu ook een wat andere weg in konden slaan, want de eenheid zou bewaard blijven.
Andere wegen, morgen meer........
Groetjes,
Petra
Petra
Geen opmerkingen:
Een reactie posten