zondag 7 oktober 2012

Blog 23 september 2012: Je gaat noooooit meer mee!


Ja, dat zal je maar worden verteld, je gaat nooit meer mee...
Woorden geboren uit frustratie natuurlijk, die moet je niet zo heel serieus nemen. Want was was er nou al met al helemaal aan de hand. Helemaal niets.
Het was een prachtige zondag. Evy en ik hadden afgesproken naar een tentoonstelling in Den Haag te gaan. Zover, zo goed. Helemaal niets aan de hand.
Ik weet het nog allemaal heel goed, het congresgebouw, de echt extreem lange rijen voor de kassa, het opgewonden geroezemoes... wat is het eigenlijk voor tentoonstelling vroeg ik mij hardop af.
De wereldtentoonstelling quilten natuurlijk, dat heb ik je toch verteld.... hmm, ja kan, staat mij iets van bij... leuk. Het kwam er wat mat uit, ik was een beetje vergeten dat het om een quilttentoonstelling ging. Ik wist niet zo heel goed wat ik mij daarbij moest voorstellen, maar Evy was helemaal in haar sas, dus waarom niet. Helemaal niks aan de hand, leuk quilttentoonstelling, gaan we even doen.
Peet, je blijft wel overal met je vingers vanaf hè? Nooit aan quilts komen hè? ... ja ja
Peet, je kijkt alleen maar en houdt al je commentaar voor je hè? ... ja ja
Peet, als je je verveelt ga je niet lopen te klieren hè? ... nee nee
Na nog tal van instructies waren we eindelijk in het tentoonstellingsgedeelte en mijn blik werd direct getrokken door prachtige kleuren. Heel veel quilts hingen er, de een nog kleurrijker dan de ander... Peet, blijf af... ja ja
Opeens zag ik iets wat niet aan een muur hing, het bewoog. In prachtige kleuren wervelde het rond. Het was geen quilt, maar zelfs ik begreep dat ik ervan af moest blijven.
QuiltrokPeet stop daarmee, hou op! Hoezo, ik doe toch niets? Ik kom nergens aan, ik kijk alleen en geef niet eens commentaar. Ik doe helemaal niets. Ik maakte nog een rondje langs het bewegende kunstwerk, helaas, het kunstwerk wandelde snel weg en voor ik er achteraan kon gaan werd ik bij mijn arm gepakt... Peet, stop ermee, de dame vindt het zeer onaangenaam dat jij haar rok zo bekijkt...
Nou ja zeg, je trekt op de wereldtentoonstelling quilten een gequilte rok aan en dan ben je verbaasd dat ik daar naar kijk... Oké oké, ik zeg al niks meer. Helemaal niets aan de hand.
We vervolgden onze weg, heel veel quilts zagen we en ineens, oh gruwel, ik zag een dame zomaar aan de quilts komen. Hè ho stop, ik ging hier eens even iets van zeggen, wat dacht de dame wel... zomaar de quilts aanraken...
Mevrouw, u mag de quilts niet aanraken, mij maakt het niet zoveel uit hoor, maar van Evy mag het echt niet, dat heeft ze mij heeeel duidelijk uitgelegd. Ik kreeg totaal geen reactie. Wereldtentoonstelling, misschien was het een Engelse dame?
Eef, zeg even in het Engels tegen die dame dat ze met haar handen van de quilts moet afblijven.
Peet, dat is een Quiltangel, die mogen dat. Kijk maar, ze heeft witte handschoenen aan, daarmee mag ze de quilts omdraaien om aan jou en mij de achterkant te laten zien.
Witte handschoen
Aha, alles wat ik dus hoefde te doen was witte handschoenen aan te doen en dan mocht ik overal aankomen, ik begrijp het. Er klonk een hartgrondig NEE. Op mijn onbegrijpende blik volgde een wanhopig... laat maar... kom we gaan verder.
Oké, ook goed, gezellig, helemaal niets aan de hand. Het duurde en duurde, mijn hersentjes hadden er genoeg van, ze waren al uren overbelast met al die kleuren en indrukken, ze hadden er geen zin meer in. 
Kleurig
Eef, ik vind het geweldig geweest , nu wil ik naar huis. Evy kent mij heel goed. Als ik zeg, ik wil naar huis, dan wil ik naar huis. Niets kan dan mijn interesse nog opwekken, helemaal niets... bijna niets.
Ik was moe, wilde naar huis en vond dat ik wel een verzetje verdiende en al gauw zag ik mijn kans. Een zeer hautaine dame, klaarblijkelijk een wereldse beroemdheid zat op een podium wat te krassen in boeken. Ze keek er zeer arrogant bij, kortom... ik verdiende wel een verzetje.
Arrogant
Luid vroeg ik of de dame wel wist dat zij een vreselijke wandaad beging, krassen in boeken, hoe kwam ze op het idee? Om mij heen barstte iedereen in gelach uit, de hautaine dame kijkt niet begrijpend en ik... ik werd bijna naar de uitgang gesleept! Die dame is een wereldberoemde Amerikaanse quiltster en signeert haar boeken werd mij toegesist. En toen volgde de uitspraak... je gaat nooooit meer mee....
Hoe anders zou het lopen. Als Evy toen had geweten dat wij aan beurzen in heel Nederland en zelfs in Duitsland zouden deelnemen had zij die uitspraak vast nooit gedaan.  Van... "je gaat nooit meer mee" werd het heel snel... "Peet, we hebben een beurs in Veldhoven, Karlsruhe, Deventer, Rijswijk....." 
Katjes
Morgen meer.
Groetjes,
Petra

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

        Lieve mensen, We gaan het weer een keer doen... onze beroemde gra...